Van huis in Nootdorp naar Haus in Düsseldorf, over Grote Rivierenpad en Jakobsweg.

Van huis in Nootdorp naar Haus in Düsseldorf, over Grote Rivierenpad en Jakobsweg.

8 december 2020 - De vriendinnen, Marleen Fouchier en Katrin Sauthoff

In 2013 verhuisde Marleen met haar gezin naar Duitsland en is daar een Duitse hartsvriendin, Katrin, tegengekomen. "We bleken veel gezamenlijke hobby's te hebben en hebben in de korte tijd in Duitsland samen heel veel activiteiten ondernomen. Na anderhalf jaar Duitsland verhuisden we weer terug naar Nederland. Maar de vriendschap en gezamenlijke activiteiten duren voort." Wat leidde tot het uitdagende plan om samen (in etappes) vanaf de huidige woonplaats van Marleen, Nootdorp, naar de woonplaats van haar vriendin, Düsseldorf, te wandelen. In Nederland volgden ze het Grote Rivierenpad en in Duitsland de Jakobsweg.

Marleen_Fouchier_en_Katrin-2.jpeg

Vriendschap en gezamenlijke hobbies

In 2013 ben ik met mijn gezin verhuisd naar Duitsland en daar ben ik een Duitse hartsvriendin tegengekomen. Tennis was onze gezamenlijke hobby en uiteindelijk bleken we nog veel meer dingen gemeen te hebben. We houden er allebei van om lekker actief te zijn en nieuwe dingen te proberen. Zo bleek wadlopen een schot in de roos en laten we het ballet voortaan graag aan mensen over die er wel talent voor hebben. We hebben in de korte tijd in Duitsland samen heel veel activiteiten ondernomen en na anderhalf jaar Duitsland verhuisden wij weer terug naar Nederland. We waren bang dat onze vriendschap door de afstand zou verwateren en hadden daarom afgesproken dat we elkaar minimaal een keer per maand zouden treffen om iets leuks te doen. Vanaf 2015 doen we dit nu. Een kleine greep: kleiduiven schieten, wandelen met alpaca’s, steppen op de Veluwe, kamperen in de queue bij Wimbledon, rijden met een Segway en kanoën op de Linge. Op een gegeven moment kwam het idee om elke provincie in Nederland te bezoeken en met een dagje Drenthe met paardrijden en de geweldige lightwalk in Emmen konden we daar een vinkje bij zetten.

LR DSC00220.jpeg


Een uitdaging: voordeur-tot-voordeur

Tijd voor een nieuwe uitdaging. Katrin kwam met het idee om te wandelen van mijn voordeur in Nootdorp tot aan haar voordeur in Düsseldorf. Ik was direct enthousiast bij dit idiote idee. We wilden dan wel via een mooie route gaan zodat we onderweg ook echt konden genieten en dat betekende dat we dan 366 kilometer zouden gaan lopen in meerdere etappes. Eerst via het Grote Rivierenpad en daarna via de Jakobsweg. Onze voordeur-tot-voordeur wandeling zit er nu op! Officieel 366 km in de benen, maar waarschijnlijk wel meer dan 400 doordat we toch vaak net even de verkeerde kant op gingen.
Van tevoren hadden we geen idee hoe lang dit avontuur zou duren. We hadden niet vooraf een bepaald aantal etappes in het hoofd. We wilden per keer kijken wanneer we zouden gaan (het liefst bij mooi weer) en dan kijken waar het handig zou zijn om de etappe te eindigen. Even voor de duidelijkheid: we wilden het hele stuk niet aaneengesloten lopen, maar echt in afzonderlijke etappes. Het niet aaneengesloten lopen zorgde ook voor wat logistieke planning. We reden altijd eerst afzonderlijk naar het eindpunt van de etappe. Ik vanuit Nootdorp en Katrin vanuit Düsseldorf. Vanaf daar reden we samen in 1 auto naar het beginpunt van die dag, liepen vervolgens weer samen naar het eindpunt, reden dan weer samen naar het startpunt en gingen vanaf daar tenslotte weer onze eigen land in.

LR bij Langerak (etappe Lekkerkerk-Ameide).jpeg


Wandelen in coronatijd

We hadden de eerste etappe gepland en toen kwam corona. De angst sloeg wat toe, de grenzen dreigden te gaan sluiten en we gingen allemaal in lockdown. Gelukkig kwam er steeds meer kennis over corona en toen bleek dat de besmetting in de buitenlucht niet realistisch was, durfden we beiden toch te gaan. Uiteindelijk bleek wandelen juist één van de veiligste activiteiten te zijn in deze bizarre coronaperiode en hadden we dit dus eigenlijk niet beter kunnen plannen. Op 20 mei startten we met de eerste etappe van 26 km. Toch wel wat onwennig en zenuwachtig begonnen we aan ons avontuur. Hoeveel drinken zouden we nodig hebben? Hoe zwaar zou 26 kilometer aanvoelen? Wat moeten we aan? Is de route die we hebben uitgeschreven wel gedetailleerd genoeg? Via Google Maps maakte ik een mooie routebeschrijving vanaf mijn voordeur totdat we bij Schipluiden op het Grote Rivierenpad (dat helemaal van west naar oost door Nederland loopt) zouden komen. Vanaf daar volgden we het Grote Rivierenpad en zouden daar pas in Nijmegen weer vanaf gaan. Gewapend met plattegronden en uitgeschreven route-aanwijzingen (na open veld links, na boerderij op de hoek rechts het pad in) gingen we als vijftigers op pad. Het uitschrijven van de route kostte telkens wel veel tijd, maar ja, goede voorbereiding kost nou eenmaal tijd, dacht ik. Ik had wel eens van een wandel-app gehoord, maar ben zelf nogal ouderwets met die dingen. Wat nou als je batterij van de telefoon opgaat? Totdat mijn papieren route-aanwijzingen ergens op de route verloren gingen uit mijn achterzak en we midden in een open veld alleen nog middels de Wandelnet-app de route konden vinden. Wat een perfecte app! Het stipje geeft precies aan of je nog op de route bent. Het scheelde heel veel voorbereidingstijd in de volgende etappes. We voelden ons ineens heel modern! Wandelen met een wandel-app. Alleen voor de zekerheid maar een powerbank mee.

LR DSC08290.jpeg


Foto's leggen de herinneringen vast

We letten tijdens het wandelen vaak ook niet op de tijd. Zagen we iets moois, dan namen we daar uitgebreid de tijd voor. Elk schaap moest geaaid worden. We deden daarom ook vaak best lang over een etappe zonder dat we echt pauze namen. Al jaren maken we een jaarlijks fotoalbum van al onze activiteiten zodat deze herinneringen blijven. Tijdens deze wandeling hebben we ook honderden, wellicht een paar duizend foto’s genomen. Bij mij, als fotograaf, gaat een kleine goede camera altijd met me mee. We vinden altijd wel een paaltje, een steen of een hekje om de camera op te zetten. Als ik nu af en toe de foto’s terugkijk, komen de herinneringen weer boven waar die anders sneller vervliegen. 

LR DSC03714.jpeg


Gewend aan steeds langere afstanden

Na de eerste etappe van 26 kilometer voelden onze benen toch niet helemaal fris meer aan. Bij het uitstappen uit de auto leken we eerder tachtigers dan vijftigers. Toch merkten we dat we aan de lange afstanden gingen wennen en we later met veel gemak meer dan 30 kilometer liepen. Nadat we in Nijmegen aankwamen met 40 kilometer op de teller, werden we overmoedig. Het was nog ongeveer 160 km tot aan Düsseldorf, vier etappes van 40 km dus. Hoe meer we Duitsland naderden, hoe verder het telkens rijden was voor mij. Zo wilde het dat we wat later in de ochtend vertrokken voor de etappe vanaf Nijmegen naar Bedburg-Hau. We waren de lange zomeravonden gewend en hadden ons wat verkeken op de tijd van de zonsondergang. We liepen dus in een redelijk tempo om nog een beetje op tijd binnen te zijn en hielden nauwelijks pauze. Toch konden we niet voorkomen dat we nog lang in een pikdonker, onbekend bos liepen op het laatste deel van de route. Waar eerder veel gekletst werd, werd het wat stil en waar eerder veel foto’s genomen werden, bleef de camera om de hals. De passen versnelden zich bij elk geluid en geritsel uit de bosjes. Met mega-spierpijn kwamen we aan en onder het mom van wintertijd, late zonsopkomst en vroege zonsondergang besloten we de etappes in te korten. Toegeven dat we niet meer zulke spierpijn wilden hebben, wilden we eigenlijk niet ;-)

LR DSC03105.jpeg


Nederland op een andere manier gezien

Uiteindelijk hebben we 13 etappes gelopen in precies een half jaar tijd. We keken vooraf naar het weer en planden het wandelen bij mooi weer. Deze zomer was natuurlijk een topzomer en we hebben dan ook vaak fantastisch wandelweer gehad. Nou ja, als je 35 graden nog lekker vindt om te lopen. Eén keer was het me te heet. Te weinig geslapen, te weinig gedronken en te laat een hoed opgedaan zorgde ervoor dat ik misselijk werd na 28 km lopen en nog 5 km te gaan. Geen verfrissingspost in de wijde omtrek te zien op dit lange zandpad, dus loop ik van schaduwplekje naar schaduwplekje en van bankje naar bankje verder. Als we uiteindelijk kunnen genieten van een welverdiende maaltijd en ik mijn vochtgehalte weer wat op peil heb, voel ik me gelukkig snel beter en lonkt het springkussen bij het restaurant toch. Ik heb best veel gezien in Nederland en toch heeft deze wandeltocht me Nederland weer op een hele andere manier laten zien. De routes van Wandelnet brengen je op mooie paden waar je zelf niet zo snel op zou komen, en door prachtige gebieden van Nederland. We hebben weinig op wegen gelopen waar auto’s ook mochten rijden en dat wandelt wel zo relaxed. De route was afwisselend. Soms via de weg, af en toe over een fietspad, maar meestal via mooie wandelpaden. Een aantal keer moesten we over een hekje klimmen en deelden we het pad met schapen en koeien. We volgden trouw het pad en maakten soms een uitzondering om een andere route te nemen als het pad onbegaanbaar was, bijvoorbeeld doordat het pad te dichtbegroeid was met brandnetels.

LR DSC08405.jpeg


Onverwachte ontmoetingen

De onverwachte ontmoetingen vond ik altijd het leukste onderweg. Een vette bruine pad op de weg waar we een leuke fotosessie mee deden, maar die seconden daarna helaas over het hoofd werd gezien door een scooterrijder, de zelfpluktuin met heerlijke kersen in de Betuwe, een rivierkreeft die niet aan de kant wilde gaan voor ons, processierupsen waar Katrin nu nog nachtmerries van heeft en de twee zorsen die we gezien hebben. Een wat? Ja, een zorse. Een kruising tussen een zebra en een horse. Maar ook de boer die ons uitnodigt op zijn erf waar net een kalfje geboren is en waar we verse melk kunnen tappen uit een automaat, blijft ons bij. En natuurlijk de aardige molenaar die ons in coronatijd toch in zijn molen liet om even wat vers water te tappen omdat we bijna door ons water heen waren en er nog een heel lang pad door de natuur volgde.
In Nijmegen eindigde voor ons het Grote Rivierenpad bij de Jacobskapel. Vlakbij het einde van de etappe zagen we bij de brug “De Oversteek” een monument. Dit monument is geplaatst ter nagedachtenis aan de heldhaftige oversteek van de Waal door de geallieerden op 20 september 1944. Bij het zien van dit monument herinnerde ik me dat er elke avond een Sunset March gehouden wordt over deze brug; een dagelijks eerbetoon aan de 48 omgekomen geallieerde militairen bij deze actie. De verlichting van deze brug is heel speciaal. Er staan 48 paren lichtmasten op de brug. Elk paar staat symbool voor een omgekomen militair. Rond het tijdstip van zonsondergang worden deze lichtmasten, paar voor paar, na elkaar ontstoken in het tempo van een trage mars. Iedere avond, als het eerste paar lichtmasten wordt ontstoken, loopt een veteraan de Sunset March mee in het tempo waarin de lichten aangaan. Er mogen ook belangstellenden meelopen en we besloten mee te lopen met de veteranen. Mooi om Duitsland en Nederland samen te hebben tijdens deze bijzondere March op deze historische brug. Een heel indrukwekkend einde aan deze etappe en afscheid van het Grote Rivierenpad.

LR DSC08325.jpeg


In Duitsland verder als pelgrims

In Nijmegen start bij de Jacobskapel de Jacobsweg, de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. We namen daarbij de route van Nijmegen naar Keulen. Met de Jacobsschelp aan de rugzak en het stempelboekje voor de pelgrimstempels, liepen we verder richting Duitsland. Ook hier is via Outdooractive een mooie app beschikbaar die ons vertelde hoe we moesten lopen. Bijna hadden we de grens tussen Nederland en Duitsland gemist, maar gelukkig vonden we onverwachts ineens midden in een bos een mooi groot bord met een aantal pijlen. Links Nederland en rechts Duitsland. Een mooie tekst “Lass Freundschaft heilen, was Grenzen teilen” vonden we zeker toepasselijk. Waar we eerder in slechts rok en top liepen of zelfs in een wandeljurkje, liepen we de laatste wandeletappe van Duisburg naar Düsseldorf met dikke winterjas en warme muts tegen de koude wind. Ik vertrek al om half 6 ’s ochtends uit Nootdorp zodat we net na zonsopkomst kunnen starten met het laatste deel van ons avontuur. Eerlijk gezegd is het deel van de Jakobsweg dat wij hebben gelopen wat minder mooi dan de route via het Grote Rivierenpad. We liepen veel langs drukke wegen en het industriële Duisburg is ook verre van pittoresk. Het hielp ook niet mee dat de restaurants weer gesloten waren vanwege corona en dat we niet even gezellig ergens op een terrasje konden zitten voor een lekkere Latte Macchiato. We waren wel blij met de mogelijkheid voor een snelle coffee to go die we af en toe in een stadje konden krijgen.

LR DSC09421-2.jpeg


'We made it!'

In Krefeld, vlakbij Düsseldorf, bij het mooie “Burg Linn” verlieten we de Jacobsweg en namen een zelfbedachte route door mooie velden. Nog dik voor zonsondergang namen we het veer dat ons over de Rijn zette zodat we voet aan wal konden zetten in Düsseldorf. Een mooi coronaproof welkom wachtte ons aan de overkant van de Rijn. Onder de indruk van het welkomstcomité liepen we de laatste paar honderd meters verder naar de mooi versierde voordeur van Katrin. We made it! Om onze prestatie en vriendschap te vieren gingen we terug naar de Rijn en bouwden daar een mooi kampvuur waar we alle gadgets en papieren van de reis in gooiden. Die hebben we niet meer nodig. Het vuur laaide daarmee mooi op. We hebben altijd de foto’s en de herinneringen nog. Na een uur doofde het vuur. Onze vriendschap nog lang niet.

Nu op de fiets terug.

Lees meer over

Blijf op de hoogte!

Eens per maand stuurt Wandelnet de nieuwsbrief uit. Daarin vind je leuke wandelroutes, nieuws en actualiteiten over wandelen. Schrijf je in en ontvang de nieuwsbrief maandelijks!

Inschrijven

Help jij mee?

Wandelpaden zijn kwetsbaar. Dat merk je vaak niet als je een mooie wandelroute loopt, maar door spoor, wegen en bebouwing kunnen wandelroutes zomaar verdwijnen of saai en onaantrekkelijk worden. Help je mee om wandelroutes te beschermen en te onderhouden?