Ootmarsum

Een midweek in een huisje in Ootmarsum. Het is december en de weersverwachtingen beloven niet veel goeds. Maar elke wandelaar weet dat het altijd minder slecht weer is dan binnenzitters denken.

Dit middeleeuwse stadje heeft een rijke historie. Het lag ooit op de handelsroute van noord naar zuid en west naar oost. Twente ontkomt in de 19de eeuw aan de grootscheepse industrialisatie en blijft een akkerbouwgebied. Dat blijkt de sleutel voor het ontwikkelingen van recreatie en de toeristenindustrie. Massaal genieten we van de nostalgie. Ootmarsum vaart er wel bij en ontwikkelt zich ook nog eens tot kunstenaarsdorp met Ton Schulten als aanjager.

Grafheuvels

Wanneer ik het dorpje uitloop, bevind ik me al snel op de klootschietbaan. Een brede en lange strook waar dit regionale spel beoefend wordt. Ik realiseer me nu dat de brede lange (goed onderhouden) grasstrook waar ik zojuist langsliep om het dorp te bereiken, ook een klootschietbaan moet zijn geweest, met paaltjes langs de kant die het aantal meters aangeeft. Er wordt hier geoefend en ik krijg de spelregels uitgelegd. De man is niet erg spraakzaam dus maak ik me daarna snel uit de voeten want ik loop in de weg.

Vrij onverwacht sta ik dan voor mijn eerste grafheuvel. Dit gebied ligt er vol mee. Ik lees dat een aantal van deze begraafplaatsen door archeologen is onderzocht, maar dat er ook graven ongemoeid zijn gelaten voor toekomstig onderzoek. Dat noem ik nog eens vooruitdenken.

Sprengen

De route leidt me verder door het stroomgebied van de Mosbeek waar ik via vlonders en bruggetjes mijn voeten droog weet te houden. Vele stroompjes en watertjes kruisen mijn pad. Bij een lieflijk vennetje ontdek ik een bronzen sculptuur die ik eerder ook al eens in de duinen bij Castricum zag. Ter nagedachtenis aan Victor Westhoff. Zeven identieke exemplaren blijken er te zijn van deze grondlegger van de natuurbescherming. Waar ga ik de andere vijf tegenkomen?

Wanneer ik even later op steenworp afstand van de Duitse grens loop krijg ik helaas alsnog natte voeten. Het pad bestaat inmiddels uit diepe waterige karrensporen. Ik zak telkens diep in de modder. Veel lage struiken en met name bramen verhinderen mij om er met een bochtje omheen te komen. Maar allengs klim ik het stroomgebied uit en wandel ik via Braamberg en Roezeberg terug naar mijn (gehuurde) huisje in Nutter.

Wat is dit een ongelooflijk prachtig stil stukje Nederland.

Ook zin in deze wandeling? Ga dan naar Wandelnet.