Rob Batelaan: Coronavirus en lage weerstand

Coronavirus en lage weerstand
Sinds begin maart houdt het coronavirus ons dagelijks bezig. Hierdoor ben ik mij er extra van bewust dat ik nierpatiënt (getransplanteerd) ben. Mijn dagelijkse medicatie zorgt ervoor dat mijn weerstand laag blijft zodat er voorkomen wordt dat mijn donornier wordt afgestoten.

Leven met een donornier
Op 17 oktober 2017 doneerde een heel lieve vriendin een nier aan mij. Ik begon toen aan een nieuw leven en kan nu weer veel meer. Wel moest ik enorm wennen aan een andere levensstijl: twee keer daags om stipt 9 uur de inname van mijn medicatie, opletten met eten (goed verhit en geen rauwe producten) en voldoende water drinken. Voordat ik naar buiten ga in de periode vanaf maart smeer ik mij goed in met factor 50 zonnebrandcrème omdat ik een verhoogd risico op huidkanker heb.

Zoveel mogelijk thuis
Nog voordat de eerste maatregelen door het kabinet werden afgekondigd, had ik zelf al besloten om niet af te reizen naar de Wandelbeurs in Utrecht. Voor de nieuwsbrief van maart zou ik hierover een artikel schrijven. Er veranderde veel waardoor de maart-nieuwsbrief ook een andere, meer passende, inhoud kreeg dan oorspronkelijk gepland.

Vanaf dat moment bleef ik thuis en kwam er niemand op bezoek; uit angst op besmetting en ook omdat er heel weinig bekend is wat voor impact het virus heeft op transplantatiepatiënten, mede vanwege het slikken van medicijnen om het afweersysteem te verlagen ter voorkoming van afstoting.

Een vrijwilliger van het Rode Kruis (topper!) doet voor mij de boodschappen. De apotheker bezorgt mijn medicijnen aan huis, een vriend doet ook af en toe boodschappen of haalt verf bij de bouwmarkt zodat ik thuis kan klussen.

Toch merk ik dat zo’n lange tijd thuis impact op mij heeft. Aan de andere kant mag ik niet klagen wanneer ik kijk naar de senioren die in een verzorgingshuis wonen. Ik kan nog naar buiten voor een wandeling of een fietsrondje.

Wandelen en fietsen
Afgelopen weken kwam ik alleen de deur uit om een rondje te wandelen of een rit om mijn racefiets te maken. Zeker in het begin kijk je steeds om je heen of er niemand binnen de 1,5 meter afstand komt. Plaatsen waar ik moet oversteken vermeed ik omdat je daar bijna altijd de drukknop van het stoplicht moet indrukken. Tijdens het wandelen doen zich regelmatig situaties voor dat je anderen tegemoet loopt. Wie gaat dan een stapje opzij wanneer het pad slechts 2 meter breed is? Wat gebeurt er wanneer zij in meerderheid zijn? In vrijwel alle gevallen kies je als nierpatiënt zelf om een stap opzij te zetten of te wachten tot anderen zijn gepasseerd. Het risico zo klein mogelijk houden is mijn doel.

Het weer oppakken van het Pelgrimspad bij Hardinxveld Giessendam moet nog even wachten. Mijn wandelmaatje moet net als ik dan met de trein naar het startpunt. Straks kan dat wel weer, maar voor mijzelf is dat nu nog een stap te ver.

In tegenstelling tot het wandelen kom ik op de racefiets wat verder van huis. Je bent je er wel van bewust dat er niets mag gebeuren. Dus extra alertheid is gewenst. Wanneer het wat drukker is wacht ik rustig mijn beurt af om anderen in te halen. Ik draag natuurlijk een helm en wanneer ik een ander zonder zie roep ik : 'He joh, waar is je helm?'

Redactiewerk bij Wandelnet
Voor de redactie van vrijwilligersnieuwsbrief de Handwijzer betekent dit dat wij in deze periode online vergaderen. In het begin is dat even wennen, maar het gaat steeds beter. Ook vergaderen we een keer extra om zo weer helemaal up-to-date te zijn met betrekking tot de laatste ontwikkelingen. Ook voor deze nieuwsbrief kijken we naar onderwerpen passend bij deze tijd.

(Rob Batelaan)