Wandelen in de mist
Yes! Het mist. Het is code geel voor automobilisten. Waar ik normaal gesproken vanuit mijn huis de Dom kan zien, zie ik nu alleen een grijs vlak. Niet van die flarden maar van die dikke dichte mist. Niet veel mensen zullen het met me eens zijn, maar ik vind het heerlijk om te wandelen in de mist. De serene stilte, het ongeziene. Eigenlijk meer zen-wandelen.
Uitzicht op Mook in de mist © Lea van Someren
Mookerheide
Vandaag vertrek ik naar het gebied op de grens van Gelderland en Limburg. Daar waar door de ijstijd stuwwallen zijn ontstaan. Ik ga op pad met zuslief. Ze is inmiddels goed opgeknapt van long-COVID en er is perspectief voor het vervolg op ons project naar Rome. We kiezen voor een rondwandeling op de Mookerheide, 15,6 km. Wat deze wandeling zeer geschikt maakt als oefentraject zijn de klimmetjes en de afdalingen, want hoewel we de Appenijnen al zijn overgestoken is Toscane ook niet bepaald vlak te noemen.
Vanaf station Mook/Molenhoek beklimmen we de stuwwal en slaan linksaf om de wandeling met de klok mee te lopen. Door de dichte mist kunnen we niet genieten van de vergezichten. En hoewel daardoor de wereld klein lijkt, worden details uitvergroot. De mistdruppels op de struikjes, het wit van de berk is witter, de felgele bladeren van de beuk steken af tegen zijn drijfnatte zwarte stam.
We zijn warm ingepakt maar na een half uur flink stappen kunnen de handschoenen uit en kan de das los. Om thuis de verwarming lager te zetten hoef je alleen maar even flink te bewegen (voor wandelaars een ‘open deur’ natuurlijk).
We lopen over landgoed Mookerheide en zien het jachtslot vanuit het dal in de steigers staan. Wanneer we er even later omheen lopen, vertel ik zuslief dat ik er 40 jaar geleden al eens binnen ben geweest. Het was een alom bekende locatie voor feesten en partijen. Een prachtig jugendstil interieur. Op de afbeeldingen van de afzetting is het interieur van begin 20ste eeuw te zien.
Mookerheide in de mist © Lea van Someren
We stijgen en dalen door het bos op het landgoed langs de kassen, de leifruitmuur, de sier- en moestuin, nu allemaal in winterrust. Verder langs een uitzichtpunt, dat vandaag alleen een grijs scherm laat zien. Het lager liggende Mook denken we er gewoon bij. Het landgoed doet ook dienst als natuurbegraafplaats. Dus wil je een mooie rustige laatste rustplaats dan kan je hier terecht. Her en der verse bloemen markeren een graf.
Grens bereikt
Precies op de grens van Limburg en Gelderland staat restaurant ‘t Zwaantje. We besluiten ons te verwennen met een warm soepje en om een ‘plan de campagne’ te maken. Zuslief heeft namelijk zoveel pijn aan haar voet dat paracetamol niet helpt. Het is duidelijk dat ons Rome-project nog niet kan starten. Eerst maar eens steunzolen laten aanmeten op advies van de huisarts. Maar we komen terug om de route gewoon opnieuw te doen. En dan tegen de klok in en dan ziet alles er ook weer anders uit.
Een leuk klein paadje, vlak achter het restaurant, deelt de wandeling in tweeën waarmee we de route fors inkorten.
