Donateur in de spotlight: Wim Edelman
Soms zijn ze herkenbaar aan de wit-rode wandelpin op hun rugzak of jas. Het zijn er ruim 11.000: donateurs/ambassadeurs van Wandelnet. Wie zijn het, wat doen ze en wat zijn hun wandelmotieven? Je kunt het lezen in deze rubriek: Donateur in de spotlight. Dit keer Wim Edelman, een vitale wandelaar met heel wat kilometers in de benen. We wandelen vanaf station Driebergen-Zeist, een stuk van en rond de NS-wandeling Utrechtse Heuvelrug.
Wim Edelman © Ernst Koningsveld
Hoe is wandelen op jouw pad gekomen?
In ben in 2010 met pensioen gegaan. Dat bracht met zich mee dat ik op woensdag overdag onze hond ging uitlaten; de andere dagen deed mijn vrouw de grote wandeling overdag met de hond. Toen ik na een keer of vijf een flinke ronde nabij ons huis had gelopen, wilde ik wel wat anders zien. Ik besloot het Utrechtpad te gaan lopen, niet te ver van mijn woonplaats Driebergen. Maar het gidsje bleek op dat moment niet te koop. “Dan maar het Trekvogelpad” besloot ik, en de woensdag daarop ging ik voor etappe 1 naar Bergen aan Zee. En natuurlijk ging onze hond ‘Che’ mee. Dat werd het begin van tenminste eens per week een flinke wandeling maken.
Wim vertelt tijdens onze wandeling op de Utrechtse Heuvelrug dat hij altijd alle etappes van een pad keurig achter elkaar loopt. En bij voorkeur van zuid naar noord: “dan heb je de zon in je rug en meestal ook de wind mee”. Welke paden hij zoal liep: te veel om op te noemen. Bijvoorbeeld het Oosterscheldepad, het Pelgrimspad, en via delen van Lange-Afstand-Wandelpaden en Streekpaden langs de grenzen van ons land. “Tot 2018 ging hond Che mee; toen die overleed, besloten we geen nieuwe hond meer te nemen.”
De open ruimte op Landgoed Heidestein © Ernst Koningsveld
Wat voor soort wandelaar ben jij?
“Ik loop het liefst alleen, dan heb je meer oog voor wat je onderweg tegenkomt. Het gaat mij niet zozeer om de boompjes en beestjes op zich, maar om de veranderingen in het landschap, het boerenleven en de bebouwing – die wil ik zien en begrijpen." Zo zag ik een keer een nieuwbouwhuis met een gevelsteen van een kind dat met een bal speelt; dan ben ik benieuwd waar dat vandaan komt. Omdat er niemand was, kon ik het ter plekke niet vragen. Thuis ging ik op internet zoeken, en kwam erachter dat daar vroeger een speeltuin was.
Ik heb altijd in en rond het openbaar vervoer gewerkt. En nu kies ik ook altijd voor het OV om ergens te gaan lopen. Dat brengt wel vroeg vertrekken met zich mee om tenminste de heenreis met dalkorting te kunnen reizen. Ik houd ook precies bij welke problemen ik op mijn reizen ondervind; en dat valt erg mee: ik stap per reis gemiddeld 2 a 3 keer over. Maar geregeld is het 4 keer en soms wel 5 keer. Toch had ik tot de coronajaren maar bij 4% van de reizen een vertraging. Daarna is het slechter geworden: het gemiddelde is opgelopen tot 6%.” Dat brengt Wim ook op een anekdote. “Ik wilde een etappe van het Krijtlandpad lopen. Ik was al om half zeven op Utrecht Centraal. Daar bleek dat er tot Den Bosch vervangend vervoer was, met de bus. Dat gaf een uur vertraging. Dat werd uiteindelijk anderhalf uur doordat in Maastricht de bus naar Slenaken met motorpech uitviel en ik nog een half uur moest wachten op de volgende bus. Terug in Maastricht stond er op het traject een defecte trein; weer vertraging. En in de bus tussen Den Bosch en Utrecht merkte ik dat mijn portemonnee was gerold. Tja, dan wordt het laat en kom je berooid thuis. Maar het was een prachtige wandeling!”
De vijver op Landgoed Bornia © Ernst Koningsveld
Waarom ben je donateur van Wandelnet geworden?
“Ik was eerst lid geworden van de Nederlandse Wandelsport Bond (NWB), die later opging in de Koninklijke Wandelbond Nederland (KWbN). Maar daar voelde ik me helemaal niet thuis; het ging daar om de kleine kring van bestuurders en niet om het gewone lid. Wandelnet bood wel wat ik wilde: bijdragen aan wandelplezier van velen, zonder lidmaatschap en zogenaamde invloed op het bestuur.
Ik vraag me bij de nieuwste gidsen wel een beetje af, is het niet wat veel: routekaarten, gps-tracks, beschrijving van de routes, knooppunten, markeringen in het veld. En dan worden er ook dingen om de wandelingen heen vermeld die vaak toch wel weer wat van de route afliggen.”
Heb je nog een wandeltip?
“Zeker: draag altijd een lange wandelbroek; dat verkleint de kans op teken. Ik liep niet lang geleden met korte broek, en prompt had ik er een aantal. Gelukkig zonder vervelende gevolgen. En zo’n goedkope wandelbroek uit de supermarkt, die kan iedereen zich toch wel veroorloven? En deze gaat al jaren mee.”
